Clumsy as always
Door: nienke
27 Oktober 2008 | Malediven, Malé
Op de boot draag je niets anders dan badkleding en af en toe een omslagdoek. Als de situatie zich dan voordoet dat je een kennis op gaat zoeken die een duikschool heeft in één van de meest luxe resorts die de Malediven rijk is staat mijn vrouwenbrein direct in de ‘wat moet ik aan?’ stand. Voor deze gelegenheden heb ik het voor iedere situatie geschikte zwarte cocktailjurkje bij me en na mijn haar en make-up te hebben gedaan was ik er helemaal klaar voor. Ik zag er goed uit, moet ik eerlijk bekennen, en de afwezigheid van schoenen (dat dan weer wel) gaf het geheel een onschuldige beach-achtige look alsof ik helemaal niet met mn uiterlijk bezig was geweest.
De dinghy lag klaar om ons in het pikdonker naar het eiland te varen. Terwijl de lichten van de Blue Dolphin steeds kleiner werden hoopte ik vurig dat ze wisten waar ze naartoe moesten. Naar mijn mening was het flauwe schijnsel van de zaklamp niet eens genoeg om een rif te zien als je er al op vastzat, maar dat terzijde. De zee was rustig en toen we de haven van het resort binnenvoeren zag ik mezelf al over de sfeervol verlichte boardwalk flaneren in mn outfit.
Gracieus als ik ben stond ik voor op de dinghy, klaar om voet aan wal te zetten. De hand van Bas lag stevig in die van mij, dacht ik. Het ene moment leek alles perfect, het andere moment lag ik ondersteboven, met mijn benen elegant omhoog in het ondiepe water naast het trapje.
Zo snel als ik in het water terechtkwam, zo snel werd ik er door Bas weer uitgetrokken, alsof het hele drama niet had plaatsgevonden. Mijn verlopen hoofd en druipende lijf verraadden echter het tegendeel. Wat doe je op zo'n moment? Toch maar richting afspraak en hopen dat niemand het merkt (in dit geval een onmogelijke opgave kan ik je vertellen). Gelukkig bracht Udo me een handdoek en kon ik van zijn vriendin een droog jurkje lenen.
Tijdens de hors d’oeuvres in de 5-sterren bar probeerde ik krampachtig mijn bloedende teen onder het tafeltje te verstoppen en zo stil mogelijk te blijven zitten zodat het puntje van de jurk nog net over de schaafwond op mijn knie bleef hangen. Niet de meest comfortabele positie, maar liever zo dan dat ze dachten dat ik me verwond had tijdens mijn val, want dat zou nog veel genanter zijn geweest.
Kennelijk is dat wat je doet op zo’n moment. Een val kan nog zo pijnlijk zijn, toch probeer je met een arm uit de kom en een gebroken been zo goed mogelijk rechtop te gaan staan om maar te kunnen roepen dat er ‘Niks aan de hand is hoor!’. Alsof mensen anders minder over je denken. Bizar fenomeen.
Toch was het een gezellige avond en valt het allemaal reuze mee. Het is niet de eerste keer dat me zoiets overkomt, dus ik ben wel wat gewend. Het enige gevaar hier is dat mijn teen nu heel aantrekkelijk is geworden voor dakloze microscopische oceaangangertjes die zich maar wat graag een nieuw huis toeëigenen , dus dat wordt smeren met antibiotica-zalf.
Verder gaat het prima, de eerste safari zit er bijna op, morgen weer wat nieuwe mensen die heerlijk beginnen met duiken bij nieuwe maan, wat betekent dat ze bij de eerste duik zo’n beetje van het rif wapperen door de sterke stroming. Wish me luck.
De dinghy lag klaar om ons in het pikdonker naar het eiland te varen. Terwijl de lichten van de Blue Dolphin steeds kleiner werden hoopte ik vurig dat ze wisten waar ze naartoe moesten. Naar mijn mening was het flauwe schijnsel van de zaklamp niet eens genoeg om een rif te zien als je er al op vastzat, maar dat terzijde. De zee was rustig en toen we de haven van het resort binnenvoeren zag ik mezelf al over de sfeervol verlichte boardwalk flaneren in mn outfit.
Gracieus als ik ben stond ik voor op de dinghy, klaar om voet aan wal te zetten. De hand van Bas lag stevig in die van mij, dacht ik. Het ene moment leek alles perfect, het andere moment lag ik ondersteboven, met mijn benen elegant omhoog in het ondiepe water naast het trapje.
Zo snel als ik in het water terechtkwam, zo snel werd ik er door Bas weer uitgetrokken, alsof het hele drama niet had plaatsgevonden. Mijn verlopen hoofd en druipende lijf verraadden echter het tegendeel. Wat doe je op zo'n moment? Toch maar richting afspraak en hopen dat niemand het merkt (in dit geval een onmogelijke opgave kan ik je vertellen). Gelukkig bracht Udo me een handdoek en kon ik van zijn vriendin een droog jurkje lenen.
Tijdens de hors d’oeuvres in de 5-sterren bar probeerde ik krampachtig mijn bloedende teen onder het tafeltje te verstoppen en zo stil mogelijk te blijven zitten zodat het puntje van de jurk nog net over de schaafwond op mijn knie bleef hangen. Niet de meest comfortabele positie, maar liever zo dan dat ze dachten dat ik me verwond had tijdens mijn val, want dat zou nog veel genanter zijn geweest.
Kennelijk is dat wat je doet op zo’n moment. Een val kan nog zo pijnlijk zijn, toch probeer je met een arm uit de kom en een gebroken been zo goed mogelijk rechtop te gaan staan om maar te kunnen roepen dat er ‘Niks aan de hand is hoor!’. Alsof mensen anders minder over je denken. Bizar fenomeen.
Toch was het een gezellige avond en valt het allemaal reuze mee. Het is niet de eerste keer dat me zoiets overkomt, dus ik ben wel wat gewend. Het enige gevaar hier is dat mijn teen nu heel aantrekkelijk is geworden voor dakloze microscopische oceaangangertjes die zich maar wat graag een nieuw huis toeëigenen , dus dat wordt smeren met antibiotica-zalf.
Verder gaat het prima, de eerste safari zit er bijna op, morgen weer wat nieuwe mensen die heerlijk beginnen met duiken bij nieuwe maan, wat betekent dat ze bij de eerste duik zo’n beetje van het rif wapperen door de sterke stroming. Wish me luck.
-
27 Oktober 2008 - 09:13
Marijke:
heee nien, kletsen zo verder op msn -
27 Oktober 2008 - 10:19
Jellina:
Niet veel vaker vallen! Heb zelf wel blauwe plekken overgehouden aan de Vonkterugkomdag....was leuk.Veel plezier nog daar en de groeten aan Bas!
X
-
27 Oktober 2008 - 11:22
Edwin:
Weer een mooi verhaal!
Hoop dat er geen dakloze hongerige tijgerhaai zin in je teen krijgt...
Veel sterkte morgen!
-
27 Oktober 2008 - 12:01
Zus:
Ha stekkie, wat een mooie verhalen weer, ik zit hier glimlachend achter de computer en kan me precies voorstellen hoe je daar krampachtig doet alsof er niks aan de hand is ... haha!!
Succes en dikke zoen,
As -
27 Oktober 2008 - 13:11
Mama:
waanzinnig....wat een verhalen weer! tja, mensen zitten bijzonder in elkaar....
en dank voor je mooie foto's; mis ik die van je teen??
liefs, mama
enne: geniet er weer van! -
27 Oktober 2008 - 15:43
Riny:
Haha, geniaal verhaal weer! Have fun daar!! Kus -
27 Oktober 2008 - 18:00
Marcie En Jan:
Great story! You reaction after-the-fall is quite human. On Curacao with five guys in long whites we drove our two-seater into a ditch on the way to the party. "No problem !"
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
