....
Door: nienke
16 November 2008 | Malediven, Malé
Als alle eilandjes op elkaar beginnen te lijken, als je ’s avonds niet meer met verbazing kijkt naar de jagende pijlinktvisjes achter de boot, als je niet meer de moeite neemt wakker te worden uit je middagdutje wanneer je de kreet ‘dolphins!’ hoort tijdens een overtocht, als je je camera niet meer meeneemt onder water omdat je ‘toch alles al gezien hebt’, en als de tonijn en kokos tijdens het ontbijt je niet meer smaakt, dan weet je dat je te lang op de boot zit. Vanaf dat moment beginnen kleine irritaties zich te ontwikkelen.
Gast A die iedere ochtend opnieuw een boterham smeert met een dikke laag chocopasta en deze vervolgens niet op kan eten zonder het bruine spul overal achter te laten, Gast B die standaard een vreselijk humeur heeft en dat duidelijk laat blijken door zich werkelijk overal negatief over uit te laten, Gast C die het iedere duik voor elkaar krijgt mij van achteren te benaderen en vlak onder me door te zwemmen waardoor zijn tank mij resoluut van het rif af de stroming in duwt en Gast D die iedere keer weer de vegetariër van het gezelschap een stuk vis aan probeert te praten, het gaat me steeds meer irriteren.
Het standaard verhaal van wakker worden, duiken, ontbijt, slapen, duiken, lunch, slapen, duiken, avondeten en slapen begint eentonig te worden, zelfs op het mooiste plekje van de wereld. Ik verlang weer naar de open haard en een dikke trui terwijl het buiten stormt, hete soep met zelfgebakken brood, schoon gewassen haar wat de dikke laag vaseline die mijn oordoppen waterdicht moet maken absoluut onbereikbaar maakt, de deur uitwandelen richting bestemming onbekend, de trein pakken en weten dat er vriendinnetjes op je wachten, eigenlijk gewoon wég kunnen om vervolgens weer even blij te zijn om terug te kunnen keren. Maar soms, als ik eigenlijk helemaal geen zin heb om te gaan duiken en ik ga tóch, dan gebeuren er de mooiste dingen.
Zo heb ik gedoken met een prachtige 6 meter lange walvishaai die minutenlang bij ons bleef waardoor ik optimaal van de knipoogjes, het fantastische stippenpatroon en de kracht die het dier uitstraalde kon genieten. Kleine witpuntrifhaaitjes die op een ochtend hun grote broers de grijze rifhaaien hadden uitgenodigd om ons te komen bekijken wat resulteerde in een machtig schouwspel waarbij ik me eens niet aan de top van de voedselketen bevond. Een nachtduik waarbij je hart iedere keer een slag oversloeg bij het zien van 2 groene oogjes; haaien die komen jagen in het licht van je lamp. Een adelaarsrog die gepoetst werd bleef maar om ons heencirkelen, de specifieke kop waaraan hij zijn naam te danken heeft duidelijk zichtbaar. Een liefdesspel van 2 octopussen waar ik een half uur ademloos naar heb liggen kijken. Het ontdekken van de giftigste vis in de oceaan; de steenvis, die zo sterk lijkt op een doodgewoon stuk koraal dat ik me afvraag of ik er niet al duizenden keren rakelings langs ben gezwommen. Deze avonturen zijn zo maar een greep uit de bodemloze put.
Aangezien ik zeker weet dat ik eenmaal in Nederland nog vaak zal terugverlangen naar een duik hier in de Malediven ga ik er nog zo hard mogelijk van genieten. Dinsdag komt de laatste groep gasten aan, en daarmee nieuwe irritaties, maar ook nieuwe avonturen.
Gast A die iedere ochtend opnieuw een boterham smeert met een dikke laag chocopasta en deze vervolgens niet op kan eten zonder het bruine spul overal achter te laten, Gast B die standaard een vreselijk humeur heeft en dat duidelijk laat blijken door zich werkelijk overal negatief over uit te laten, Gast C die het iedere duik voor elkaar krijgt mij van achteren te benaderen en vlak onder me door te zwemmen waardoor zijn tank mij resoluut van het rif af de stroming in duwt en Gast D die iedere keer weer de vegetariër van het gezelschap een stuk vis aan probeert te praten, het gaat me steeds meer irriteren.
Het standaard verhaal van wakker worden, duiken, ontbijt, slapen, duiken, lunch, slapen, duiken, avondeten en slapen begint eentonig te worden, zelfs op het mooiste plekje van de wereld. Ik verlang weer naar de open haard en een dikke trui terwijl het buiten stormt, hete soep met zelfgebakken brood, schoon gewassen haar wat de dikke laag vaseline die mijn oordoppen waterdicht moet maken absoluut onbereikbaar maakt, de deur uitwandelen richting bestemming onbekend, de trein pakken en weten dat er vriendinnetjes op je wachten, eigenlijk gewoon wég kunnen om vervolgens weer even blij te zijn om terug te kunnen keren. Maar soms, als ik eigenlijk helemaal geen zin heb om te gaan duiken en ik ga tóch, dan gebeuren er de mooiste dingen.
Zo heb ik gedoken met een prachtige 6 meter lange walvishaai die minutenlang bij ons bleef waardoor ik optimaal van de knipoogjes, het fantastische stippenpatroon en de kracht die het dier uitstraalde kon genieten. Kleine witpuntrifhaaitjes die op een ochtend hun grote broers de grijze rifhaaien hadden uitgenodigd om ons te komen bekijken wat resulteerde in een machtig schouwspel waarbij ik me eens niet aan de top van de voedselketen bevond. Een nachtduik waarbij je hart iedere keer een slag oversloeg bij het zien van 2 groene oogjes; haaien die komen jagen in het licht van je lamp. Een adelaarsrog die gepoetst werd bleef maar om ons heencirkelen, de specifieke kop waaraan hij zijn naam te danken heeft duidelijk zichtbaar. Een liefdesspel van 2 octopussen waar ik een half uur ademloos naar heb liggen kijken. Het ontdekken van de giftigste vis in de oceaan; de steenvis, die zo sterk lijkt op een doodgewoon stuk koraal dat ik me afvraag of ik er niet al duizenden keren rakelings langs ben gezwommen. Deze avonturen zijn zo maar een greep uit de bodemloze put.
Aangezien ik zeker weet dat ik eenmaal in Nederland nog vaak zal terugverlangen naar een duik hier in de Malediven ga ik er nog zo hard mogelijk van genieten. Dinsdag komt de laatste groep gasten aan, en daarmee nieuwe irritaties, maar ook nieuwe avonturen.
-
16 November 2008 - 09:20
Mama En Edwin:
Tja, de wereld op de boot zal klein en benauwend kunnen zijn. Onder de boot is het eindeloos, prachtig en gevarieerd. Hopelijk is de nieuwe groep inspirerender en geniet je de komende tijd nog volop!
Kus van us -
16 November 2008 - 10:52
Camille:
Nou, hup, nog effe op de tanden bijten en die laatste duiken eruit persen.
Als je weer in Nederland bent, mis je het weer.
Maar dat heb je met boten, als je aankomt zijn ze 30 meter lang en als je weggaat zijn ze 30 meter te te kort ;-) -
16 November 2008 - 10:55
Camille:
Nou, hup, nog effe op de tanden bijten en die laatste duiken eruit persen.
Als je weer in Nederland bent, mis je het weer.
Maar dat heb je met boten, als je aankomt zijn ze 30 meter lang en als je weggaat zijn ze 30 meter te te kort ;-) -
16 November 2008 - 11:37
Christel:
Wij(vonkjes) blijven nog wel even wachten hoor! We lopen niet weg, dus als je weer in Nederland bent pak je gewoon de trein! Geniet nog ff van de nieuwe groep! Hier is het gewoon werken hoor...
Tot snel!!
xxx Christel -
16 November 2008 - 21:16
Papa:
Lees je verhaal ook ver van huis op het vliegveld van Dallas. Snap wat je voelt; kijk er naar uit dat je rond kerst hier weer bent en dan weer denkt aan het duiken! Kus. -
17 November 2008 - 07:08
Marijke Voet, DTG:
He Nienke,
Geniet nog maar lekker even van al het moois en de temperatuur daar! Ik begrijp dat het niet alle dagen feest is. Nog even en dan kun je genieten van het Nederlandse weer. Tot gauw!
Groetjes,
-
17 November 2008 - 14:47
As:
Ha stekkie!
Zit op mn nieuwe werk stiekem je verhaal te lezen, even pauze van het computerprogramma.
Je bent hier altijd welkom, nog geen open haard maar wel veel dikke truien, dekentjes en heel koud. Gisteren sneeuwde het en vandaag kon ik schaatsend over de plasjes naar de metro!
Leuk te merken dat je toch echt Europees bent he?
liefs! -
18 November 2008 - 08:26
Riny:
Volgens mij is de nieuwe groep inmiddels garriveerd, hoop dat zij zorgen voor een spetterende laatste periode! (en dat ze het dopje wel op de tandpasta doen :))
Geniet ervan meis, dr zijn straks nog genoeg donkere koude avonden met kaarsjes en kopjes thee/ glaasjes wijn over om van te genieten! X -
19 November 2008 - 14:42
Marijke:
heee nien, vanuit Istanbul je berichtje gelezen, als vanouds weer superleuk geschreven. Zie je gauw en dikke kus van hier
-
23 November 2008 - 16:03
Joris En Mignon:
Hola chica!
Wij nu eerst bergen in met vast veel openhaarden in de refugios... maar eigenlijk verlangen we alweer naar het kristalheldere water rond Paaseiland waar we in februari een duik gaan nemen!
Liefs,
Joris en Mignon -
25 November 2008 - 14:28
Jos :
Hallo Nienke weer genoten van je verslag ik begrijp,het is niet allemaal leuk,maar geniet nog even van die betoverende onderwaterwereld.Volgende week staan we in Dusseldorf.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
