The Maldives world

Er is een nieuwe kapitein aan boord; Mohammed a.k.a. ‘Mare’ aangezien hij zich óf met hengel boven óf met snorkelset onder water bevindt. Deze goedlachse, wandelende bierbuik spreekt een aardig woordje Aziatisch-Engels wat na een gesprek met hem een hele discussie tussen Bas en mij oplevert over wat er nou precies is gezegd. Toen we langs ‘zijn’ eiland kwamen moesten we daar natuurlijk met hem naartoe.

Overal waar hij ons mee naartoe nam lette ik aandachtig op zijn schoenen. Moesten ze nou uit of konden ze aanblijven? In huis: uit. In huis in aanbouw: aan. In winkel: aan. In boot: uit. Oh nee, is ook in aanbouw; dus aan. Dan ben je blij met slippers kan ik je vertellen.

We hebben zo’n beetje alle huizen van zijn familie bezocht, en als we de Maldivische mode mogen geloven is deze zomer de kleurencombinatie groen-rood-paars-geel-blauw-oranje-goud-roze de trend. Steeds worden we plechtig op een plastic stoeltje neergezet en nog geen minuut later worden de heerlijkste snackjes aangerukt. Als je bedenkt dat vis en cocos de enige ingrediënten zijn die de omgeving voortbrengt sla je stijl achterover wat ze hiervan kunnen maken. Samen met wat bloem, kruiden en suiker (véél suiker, als tandarts zit je hier wel goed) komen de prachtigste variaties op tafel. Nou ben ik ook wel van mening dat alles wat gefrituurd is ook eigenlijk niet kan mislukken, en als je ergens een pannenkoekje omheen wikkelt maak je me ook erg blij.

We arriveerden daarna in een café’tje waar de hallucinerende beetlenut voor je neergezet wordt alsof het een bakje borrelnootjes van Duyvis-voor-als-er-een-fuif-is betreft. Ze kauwen deze fijn samen met nog meer hallucinerend gebladerte als vervanging van koffie na de maaltijd. Ook een manier om onder de afwas uit te komen.

Als kind is het hier fantastisch, je hebt de grootste zandbak die je je kan wensen, het mooiste golfslagbad, het leukste leedvermaak ter wereld (“Kijk, weer zo’n witterd met bermuda, fototoestel en zo’n rare hoed op, laten we er achteraan rennen en schreeuwen!) en de beste schooltijden ever! Je begint om 7:00 uur met 35 minuten Dhivehi wat je eigen taal is, dan 35 minuten Islam wat je eigen geloof is, om vervolgens af te sluiten met 35 minuten Commerce waarbij je geleerd wordt hoe je die rare witterds zo goed mogelijk je winkeltje inkrijgt. De dagen erna heb je wat afwisseling met Maths, Economics, Accounts en Social, maar de dag eindigt iedere keer om 08:40 om het geleerde in praktijk te brengen.

Terug aan boord is vissen de activiteit bij uitstek. Alle vis die aan boord gevangen wordt wordt uiteindelijk gegeten. Je hebt de niet-te-identificeren-kleine-curry-vis aangezien je in de curry niet meer weet wat je nou eigenlijk aan het eten bent, de middelgrote zeer-geschikt-voor-in-de-oven-met-chilli witvis en de je-kan-met-mij-een-week-vooruit-maar-ik-pas-eigenlijk-niet-in-de-koeling giga-vis. Nu mag het zo zijn dat Bas net een van de laatste exemplaren uit zee heeft getrokken tot grote hilariteit van de bemanning. Vervolgens komt helaas onvermijdelijk het moment dat het leven van dit mooie beest beëindigd moet worden en daar zijn meerdere technieken voor. De eerste techniek, meestal voldoende voor de middelgrote variant is een flinke klap met de koevoet op de hersenpan. Ik volgde het ritueel via een reflectie in de deur aangezien ik toch enigszins een mietje ben op dit gebied en ik zag en hoorde vooral dat het beest niet ophield met klapperen op het voordek. Het volgende moment zie ik Julu een hamer laten aanrukken, maar pas na een paar rake klappen met dit voorwerp werden de spastische bewegingen minder. Of dit nou komt doordat de hersens zo klein zijn dat er heel wat voor nodig is om ze te raken of dat de spastische bewegingen te vergelijken zijn met het doorrennen van een kip zonder kop, ik zou het niet weten. Feit is; dit is het levensonderhoud van de mensen hier en ik zal het me zeker laten smaken.

Na mijn grapjes dat ze toch een keer een tijgerhaai moesten vangen met de kleine Dinghy was ik sceptisch toen ik ‘Shark, Shark’! hoorde op het achterdek. Tot mijn verbazing zat er echter een kleine grijze rifhaai aan de lijn! Nadat Bas op Aziatisch-Engelse wijze had uitgelegd dat hoe meer haaien er in zee blijven zwemmen, hoe beter dat zou zijn voor de toeristische economie van de Malediven wat zorgt voor extra koopkracht voor de bemanning en hun familie (“More shark in sea, tourist looky-looky and happy, big tip!”) waren ze om en na een blik op mijn met medelijden overspoelde gezicht sneden ze het arme beest los en zwom het zijn vrijheid tegemoet.

Dag Sharky, zie je snel weer onder water!