RealityCheck

Berichtje 1 uit Nederland, hierna komt een berichtje uit de Maldiven
-----------------------------------

Ik ben voor het eerst sinds mijn wereldreis weer alleen. Bas zit op de Malediven en heeft me achergelaten in zijn huis. Prima. Kan ik best ´handelen´voor een weekje. Maar waar lagen nou ook alweer de lucifers? Hoe werkt de computer-met-dubbele-monitor ook alweer en waar staat het programma waar hij altijd muziekjes afspeelt?

’s Ochtends niet vergeten de luiken dicht te doen met het extra palletje voor de vergrendeling aan de binnenkant vóórdat je de voordeur al driedubbel op slot hebt gedaan.
Dan als je thuiskomt de kat naar binnen lokken zodat je ongegeneerd hardop kan praten en je vervolgens verbranden aan de kachel terwijl je donders goed weet dat ‘ie heet is. Je hebt er immers net 10 edities van de NRC ingegooid. Vervolgens er achterkomen dat je de asla nog moet legen, kachel laten afkoelen, asla eruit halen. Dan zo snel mogelijk met asla en al naar buiten, beetje jammer dat de wind vervolgens alle as terug het huis in blaast. Daar moet een betere methode voor zijn.

Nederland is lastig. Toen ik nog een backpack had wist ik precies wat ik aan moest (het enige dat de snuif- en ruik-test met een voldoende wist te doorstaan), als ik wat kwijt was waren er maar een paar plekken waar ik kon zoeken en ook al pakte je de verkeerde bus dan bleef je lekker op de plek waar je uitkwam wat vaak nog een mooi avontuur opleverde ook.

Hier in Nederland daarentegen word ik weer flink met mijn neus op de feiten gedrukt dat Mrs Independent ineens ver te zoeken is. Een simpel autoritje Nijmegen-Laren begint met inventariseren wat er mee moet (tas, portemonnee, telefoon, papieren, routebeschrijving, tomtom, jas, paraplu, oh nee ik ga met de auto dus toch maar geen paraplu, en sleutels). Vervolgens komt de routine van het achterlaten van het huis (lichten uit, luiken dicht, alles driedubbel op slot, alles weer driedubbel van het slot, lichten weer aan, tas pakken die je vergeten was, lichten weer uit, alles weer driedubbel op slot, alles weer driedubbel van het slot, lichten weer aan, veiligheidspalletje van de luiken erop, lichten weer uit en alles weer driedubbel op slot).
Vervolgens de auto in die je eigenlijk niet meer gewend bent en je realiseren dat je de routeplanner op de keukentafel hebt laten liggen. Dan maar al je vertrouwen in de tomtom steken en je bent weg. Tot aan Arnhem herken je de weg nog met flarden van de keren dat je hier met Bas reed en je uiterste best deed niet in slaap te vallen. Mede hierdoor merk je niet op dat de tomtom je aanwijzingen geeft die eigenlijk niet in de situatie passen. Ach, het rode lijntje in het scherm leidt je recht naar het vlaggetje net boven Utrecht dus dat zal wel goed gaan. Zolang ik de zwoele vrouwenstem geen ‘U gaat verkeerd, probeer om te draaien’ en ‘Herberekenen’ hoor zeggen ben ik niet gealarmeerd. De A12 doemt op en aangezien ik me nog vaag kan herinneren dat deze weg een rol speelde in de netjes op de keukentafel klaarliggende routeplanner zit ik helemaal goed. ‘Rijd 58 kilometer rechtdoor’. Prima, denk ik, terwijl ik naar ‘Relax, take it easy’ van Mika luister. Toch bekruipt me langzaam het gevoel dat er iets niet in orde is. Tot vier keer toe zet ik de auto aan de kant maar tot vier keer toe besluit ik dat het beter is om een technisch hoogstandje te vertrouwen dan mijn typische vrouwelijke het-westen-ligt-toch-tegenover-het-noorden-richtingsgevoel. Pas als ik een prachtig blauw rond bord met sterretjes en daarin ‘Bundesrepublik Deutchland’ zie staan valt het kwartje. Gelukkig bedenkt de zwoele mevrouw ineens dat ze aldoor west en oost heeft omgedraaid en rijd ik virtueel van de snelweg af om in een lege vlakte te belanden. Eindelijk, na ruim een half uur verkeerd te zijn gereden komt ze aanzetten met het o zo bekende ‘Herberekenen’..

Mijn ego was zwaar gekrenkt. Ik twijfelde tussen het afzeggen van mijn afspraak, het bellen van mijn ouders om me op te komen halen waarbij ik hoogstwaarschijnlijk in huilen uit zou barsten en de auto omdraaien en teruggaan. Dat laatste had ik gedaan als ik geweten had waar ik was, want dat was ondertussen een groot mysterie.
Al vloekend en tierend ben ik met een rood hoofd gaan rijden ( ik had natuurlijk niet gemerkt dat de verwarming nog steeds vol open stond) tot ik een bordje Utrecht tegenkwam. Hulde aan de Duitsers om de plaats waar ik naartoe moest al in Duitsland aan te geven, echt waar. Nadat ik de tomtom de nek om had gedraaid ben ik, met totaal uitgeklapte landkaart op de passagiersstoel in één streep naar Laren gereden. Nou ja, ik ben 4 keer gestopt om er zeker van te zijn dat ik écht goed reed, maar dat telt niet mee natuurlijk.

Ik begrijp gewoon niet hoe ik een jaar heb kunnen reizen zonder noemenswaardige problemen om vervolgens met tomtom en landkaart in de auto m’n bloeddruk te laten verdubbelen op de Nederlandse snelwegen wanneer ik tijdens een ritje Nijmegen-Laren eindig in Duitsland..
Geef mij maar de trein.