....

Als alle eilandjes op elkaar beginnen te lijken, als je ’s avonds niet meer met verbazing kijkt naar de jagende pijlinktvisjes achter de boot, als je niet meer de moeite neemt wakker te worden uit je middagdutje wanneer je de kreet ‘dolphins!’ hoort tijdens een overtocht, als je je camera niet meer meeneemt onder water omdat je ‘toch alles al gezien hebt’, en als de tonijn en kokos tijdens het ontbijt je niet meer smaakt, dan weet je dat je te lang op de boot zit. Vanaf dat moment beginnen kleine irritaties zich te ontwikkelen.

Gast A die iedere ochtend opnieuw een boterham smeert met een dikke laag chocopasta en deze vervolgens niet op kan eten zonder het bruine spul overal achter te laten, Gast B die standaard een vreselijk humeur heeft en dat duidelijk laat blijken door zich werkelijk overal negatief over uit te laten, Gast C die het iedere duik voor elkaar krijgt mij van achteren te benaderen en vlak onder me door te zwemmen waardoor zijn tank mij resoluut van het rif af de stroming in duwt en Gast D die iedere keer weer de vegetariër van het gezelschap een stuk vis aan probeert te praten, het gaat me steeds meer irriteren.

Het standaard verhaal van wakker worden, duiken, ontbijt, slapen, duiken, lunch, slapen, duiken, avondeten en slapen begint eentonig te worden, zelfs op het mooiste plekje van de wereld. Ik verlang weer naar de open haard en een dikke trui terwijl het buiten stormt, hete soep met zelfgebakken brood, schoon gewassen haar wat de dikke laag vaseline die mijn oordoppen waterdicht moet maken absoluut onbereikbaar maakt, de deur uitwandelen richting bestemming onbekend, de trein pakken en weten dat er vriendinnetjes op je wachten, eigenlijk gewoon wég kunnen om vervolgens weer even blij te zijn om terug te kunnen keren. Maar soms, als ik eigenlijk helemaal geen zin heb om te gaan duiken en ik ga tóch, dan gebeuren er de mooiste dingen.

Zo heb ik gedoken met een prachtige 6 meter lange walvishaai die minutenlang bij ons bleef waardoor ik optimaal van de knipoogjes, het fantastische stippenpatroon en de kracht die het dier uitstraalde kon genieten. Kleine witpuntrifhaaitjes die op een ochtend hun grote broers de grijze rifhaaien hadden uitgenodigd om ons te komen bekijken wat resulteerde in een machtig schouwspel waarbij ik me eens niet aan de top van de voedselketen bevond. Een nachtduik waarbij je hart iedere keer een slag oversloeg bij het zien van 2 groene oogjes; haaien die komen jagen in het licht van je lamp. Een adelaarsrog die gepoetst werd bleef maar om ons heencirkelen, de specifieke kop waaraan hij zijn naam te danken heeft duidelijk zichtbaar. Een liefdesspel van 2 octopussen waar ik een half uur ademloos naar heb liggen kijken. Het ontdekken van de giftigste vis in de oceaan; de steenvis, die zo sterk lijkt op een doodgewoon stuk koraal dat ik me afvraag of ik er niet al duizenden keren rakelings langs ben gezwommen. Deze avonturen zijn zo maar een greep uit de bodemloze put.

Aangezien ik zeker weet dat ik eenmaal in Nederland nog vaak zal terugverlangen naar een duik hier in de Malediven ga ik er nog zo hard mogelijk van genieten. Dinsdag komt de laatste groep gasten aan, en daarmee nieuwe irritaties, maar ook nieuwe avonturen.